De meeste toeristen nemen vanuit Santiago meteen de bus naar het Merengebied, 700 km zuidelijker gelegen, waar de spectaculaire natuur begint. Wij wilden het tussenliggende stuk, de centrale vallei, deels fietsen, om ook dat stuk van het land te verkennen en om van het mediterrane weer aldaar te genieten, want in het zuidelijkere Merengebied kan het ook 's zomers al flink regenen en kil zijn. Om de drukte rond metropool Santagiago te vermijden, hebben we de eerste 150 km gebust, en daarna die dag nog zo'n 30 km gefietst tot het wijndorpje Santa Cruz. Daar hebben we overnacht in een soort houten tipi, bij een mevrouw die ook reiki-massage en bach-bloesem-therapie gaf. Dat hebben we maar niet gedaan, maar we hebben wel heerlijk Peruaans gegeten in het dorp, met uitzicht op de heuvels met wijnranken. De volgende dag hebben we noodgedwongen, bij gebrek aan tussenliggende accommodatie, 140 km naar de Pacifische kust gefietst. Het landschap deed een beetje Spaans aan, licht heuvelachtig en vrij dor, soms stukken met veel wijngaarden, soms stukken met haveloos bos, altijd achter prikkeldraad. Na een poos een beetje saai, en het verkeer helaas een stuk drukker dan verwacht, maar wel heerlijk weer. De gebeurtenis van de dag was op een onverhard zijweggetje, dat we hadden genomen om het drukke verkeer te ontwijken en in de hoop op een mooie vrije-kampeerplek, die we niet vonden. We stuitten op een enorme, diepe modderplas, waar we ook niet langs konden vanwege het prikkeldraad. Net toen ik met afgeladen tassen bungelend aan mijn schouder toch maar op het smalle strookje aarde langs het prikkeldraad probeerde te manoeuvreren, kwam er spattend een pick-up door de plas gedenderd. Ik riep tegen Marianne dat ze een liftgebaar moest maken, en jawel, de bestuurder stopte, we gooiden tassen en fietsen achterin en sprongen toen zelf in de bak en werden in een mum van tijd naar de overkant gereden. Laat in de avond bereikten we kust, waar we overnachtten in een eenvoudige, zelden gepoetste cabana waar ik onze eerste pastamaaltijd kookte.

De volgende twee dagen reden we langs de drukke, vrij toeristische kust. 's Middags de markt bezocht in het plaatsje Constitution, waar we heerlijk empananas kochten bij een karretje. Op de heuvel Constitution uit fietste er geruime tijd een moeilijk verstaanbare Chileense wielrenner met ons mee, die ons uitnodigde voor de almuerza (lunch), wat we helaas moesten afslaan omdat onze buik al vol empanadas zat. Ook heel vriendelijk was de beheerster van de camping een dag later, die ons 's avonds in haar auto meenam om ons de omgeving te laten zien. Zo zagen wij de Loberia, een grote rots vlak aan de kust met een zeeleeuwenkolonie.

Dat waren leuke ervaringen, maar we vonden het gebied wat saai en vooral de wegen te druk, met veel langsrazend vrachtverkeer, en dus besloten we in de provinciestad Chillan de bus naar Pucon in het Merengebied te nemen, zo'n 350 km verderop. Maar in Chillan wilde geen enkele busmaatschappij – er zijn er hier vele concurrerende – onze fietsen meenemen. Ietwat terneergeslagen fietsten we de volgende ochtend Chillan uit over een zeer drukke weg, waarna we in elk groter plaatsje het busstation opzochten. Die dag lukte het niet meer, maar de volgende middag wel, en zodoende zijn we nu, na 650 km fietsen en 400 km bussen (wat is Chili toch lang) in het prachtige Merengebied. Twintig jaar geleden was ik hier met Marc, en in de tussentijd blijkt Pucon veranderd in de Chileense versie van hoogseizoen Gardameer, maar dat mag onze pret niet drukken. We zijn hier nu twee dagen, hebben het er goed van genomen met alle toeristische voorzieningen hier, hebben gisteren een korte wandeling gemaakt met fraai zicht op vulkaan Villarica en gaan vandaag verder fietsen naar een meer afgelegen natuurpark. Het is daar vermoedelijk wel rustig, want onze stellige indruk is dat toerisme voor de meeste Chilenen bestaat uit een autoritje en dan ergens picknicken. Het weer is nog steeds fantastisch, we hebben er zin in.