De vliegreis was een eitje, Ruuds zenuwen waren weer voor niets. Onze vriendin Antoinet was zo lief om ons met onze al in (enorme) dozen verpakte fietsen naar Schiphol te rijden met haar busje. De grootte van de dozen was geen probleem, wel was mijn doos met fiets 1 kg te zwaar, wat ons op € 100 extra kosten zou komen te staan. Gelukkig gaf het vriendelijke baliemeisje (of hoe noem je zo iemand) zo vriendelijk rustig te wachten tot Marianne een luikje in mijn fietsdoos had gezaagd, wij mijn fietspompje en frametasje eruit hadden gepriegeld, die spullen in onze gewone bagage pakten en het luikje weer dichtplakten. Er bleek 1 kg af, dus verder geen kosten.

Daarna door de douane, ergens een hapje eten, wachten en om 20.45 boarden. Na een behoorlijk lange vlucht, met op het laatst prachtig zicht over de Andes, landden wij de volgende dag om 11.00 op vliegveld Santiago. Dankzij onze nieuwe fantastische GPS-fiets-app op de iPhone vonden we zonder enig probleem de weg van het vliegveld naar ons pension in hartje Santiago. De rest van die dag ging in een vermoeide roes voorbij. Vermeldenswaard voor de liefhebber is wellicht nog dat als je in Santiago een biertje bestelt, je een literfles prima pils krijgt. Ook zagen wij in het park een bijzonder leuke mimespeler voorbijgangers, automobilisten en patrouillerende politieagenten voor de gek houden.

De volgende dag, 10 januari, viel het heuglijke (?) feit te vieren dat ik zestig werd. Na een verjaardagszoen van Marianne kregen wij een lekker ontbijtje van onze uiterst vriendelijke pensiohouder. Hij gaf ons informatie over bezienswaardigheden in Santiago, en toen wij vertelden dat ik jarig was, kregen we een kaartje met aanbeveling van hem voor een restaurant met comida chileno tipico. We besloten daar dan 's avonds mijn verjaardagsmaal te gaan nuttigen.

Na het ontbijt togen wij op pad (van redacteuren op uitgeverijen mag ik als vertaler dergelijke ouderwetse uitdrukkingen helaas niet meer gebruiken). Santiago is geen mooie stad, en er raast bijna overal veel verkeer over de straten, maar de wijk Bellavista was een verrassing. Veel rustiger, bomen aan de straten, aardige terrasjes en veel fraaie muurschilderingen. Kortom, een wijkje voor Drie op Reis. 's Middags zijn we een heuvel – Cerro San Cristobal - omhoog gewandeld met bovenop een groots Mariabeeld en fraai uitzicht op de enorme (6 miljoen inwoners) van smog vergeven stad. Na het wat grauwe winterweer in Nederland was het extra genieten van het wandelen onder de stralende zon en zweten bij dertig graden (sorry mensen).

Aan de rand van de wijk Bellavista ligt het voormalige woonhuis van de beroemde Chileense dichter Pablo Neruda, nu een museum. Neruda liet dit huis bouwen omstreeks 1950 om daar te gaan wonen met zijn vriendin en latere vrouw Matilde Urrutia, die hij liefkozend La Chascona (het warhoofdje, als ik het goed heb) noemde, zoals ook het huis en museum heet. Wij waren zeer onder de indruk. Een niet protserig, maar ongelooflijk smaakvol ingericht huis, met voorwerpen afkomstig uit Neruda's reizen (van Parijse salontafels, beelden uit Paaseiland tot schilderijen van Ferdinand Leger en meubels van een Italiaanse kunstenaar wiens naam ik vergeten ben). Het huis, met veel blauwe kleuren, maakte extra veel indruk op ons omdat we het al gezien hadden in een film vorig jaar over Neruda waarvan we de titel ook al vergeten zijn (je bent zestig of je bent het het niet). Nog veel indrukwekkender was de videofilm die we er zagen over het huis en de Chileense geschiedenis. Kort na de coup van Pinochet in 1973 overleed Neruda, zijn begrafenis werd het eerste demonstratieve verzet tegen de dictatuur. Matilde Urrutia moet een dappere vrouw geweest zijn, die besloot het door militairen tijdens de coup deels geruineerde huis weer op te bouwen, wat haar ondanks alle tegenwerking gelukt is.

Maar gelukkig is Chili allang weer een prettig land waar de mensen vrij zijn, althans zo schijnt het ons toe. En waar ze bijzonder hartelijk en behulpzaam zijn, zoals wij merkten toen we onze fietstocht naar het zuiden begonnen.