Besneeuwde vulkaantoppen, blauwe bergmeren gevat in groene bergflanken bekleed met oerbos – volgens onze reisgids is het Merengebied een van de aantrekkelijkste landschappen ter wereld. Na onze aankomst per bus in het drukke Chileense toeristenplaatsje Pucon besloten wij, na nog een dagje luieren, daarom verder te fietsen naar het natuurpark Huerquehue, waar we dan op een afgelegen camping wilden gaan staan en een dag wilden gaan wandelen. We sloegen 's ochtends voor twee dagen proviand in, aten nog een completo (het Chileense antwoord op de hotdog) in het cafetaria van de supermarkt en gingen op weg. De omgeving was fraai (zie de eerste zin boven) maar de route was Mariannes eerste echte kennismaking met de ripio – het Chileense woord voor een steenslagweg. Op de steile stukken met wasbordribbels en losse kiezels was het wel een beetje afzien, maar toen ze op het laatste zeer steile stuk de fiets met bepakking naar boven duwde stopte er een pick-uptruck Het vriendelijke echtpaar voorin bood aan ons verder naar het natuurpark te brengen, waarop we geen nee zeiden. Alle bagage ging achter in de bak, waarin al twee enorme reservebanden lagen, de fietsen er vervolgens bovenop, maar het zag er wat wankel uit zodat dappere Marianne ertussen kroop om de fietsen vast te houden. Op de achterbank gezeten keek ik aanvankelijk wat angstig achterom om te kijken of ze er niet dreigde uit te vallen op de hobbelige weg, maar ze zat er kennelijk prima en stak haar duim omhoog. Nadat we waren aangekomen, zei ze dat ze had genoten van de rit (lekker even niet trappen of duwen) en het mooie zicht op vulkaan Villarica. De kleine camping was prachtig gelegen aan het meer, we namen in de avondzon nog een duik, een warme douche was er niet maar het campingkioskje had wel koud bier, dus wat wil je nog meer. We kookten een eenvoudige pasta, genoten van het groen om ons heen, de rust en het vogelgefluit en gingen vroeg de tent in, want het koelde enorm af.

Na het ontwaken kruip ik de tent uit en neem een frisse duik in het meer. Het is nog spiegelglad, nevelflarden drijven boven het wateroppervlak, boven op de verre heuvelranden tekenen de kruinen van araucariabomen zich af. Weer bij ons tentje zet ik poederkoffie, en we eten onze meegenomen kuipjes yoghurt, met muesli en een banaantje. Heerlijk simpel leven. Dan trekken we onze wandelschoenen aan en gaan op pad, naar een paar hoger gelegen bergmeertjes. Het wordt een van de mooiste wandelingen die ik als bomenliefhebber ooit heb gemaakt: een slingerend pad tussen enorme woudreuzen – vooral Patagonische beuken (coigue) en soms een hoge araucania (in Nederland zie je soms kleine exemplaren ervan, bij ons worden ze geloof ik slangen-den genoemd (onze buurman heeft er een, maar onvolgroeid en in z'n eentje is het eigenlijk een lelijk geval), in het Engels hebben ze de grappige naam monkey puzzle tree omdat hun takken zo kronkelig zijn dat apen er de weg in zouden kwijtraken) -, het prachtige gevarieerde groen van natuurlijk bos, en af en toe doorkijkjes naar stenige bergtoppen en de besneeuwde Villarica-vulkaan.

De volgende dag fietsen we weer terug over de ripio naar de bewoonde wereld. Vlak voor Pucon hebben we nog een leuke ontmoeting. Vanaf het erf voor een klein houten huis roept een jongen naar me als ik voorbijfiets: hij heeft een binnenband in zijn hand en na een wat onbeholpen (van mijn kant) Spaanse conversatie begrijp ik dat hij een plakkerje en solutie nodig heeft. Welnu, dat heb ik uiteraard bij me op een tocht als de onze en ik help hem de band te plakken, want een pompje heeft hij kennelijk ook niet. Er komt nog een andere jongen naar buiten en we raken aan de praat: het zijn studenten en ze werken in hun zomervakantie (van drie maanden!) als barman in een hotel in Pucon. De jongen snelt naar binnen en komt even later weer naar buiten met twee grote, overheerlijke bekers frambozensap. De jongens zijn ongelooflijk vriendelijk en opgewekt – lachend laat hij me zien hoe hij de kaduke versnellingskabels op zijn fiets met ijzerdraad en tape heeft opgelapt (het horecapersoneel verdient hier niet veel, staat ook in onze reisgids die aanmaant tot ruime fooien). Zijn vrolijke zorgeloosheid geeft een aardige relativering bij onze angstwekkend zorgvuldig samengestelde perfecte fietsuitrusting plus reservemateriaal. We plakken ook nog zijn andere band, die daarna helaas nog steeds lek blijkt en blijkbaar onplakbaar versleten is, en krijgen tot slot nog een zelfgebakken broodje van hem – pan amasado, ook overheerlijk, die jongen moet kok worden.

We besluiten om hierna in twee dagen via Licanray naar Puerto Fuy te fietsen, om daar de boot te nemen en dan via de passo Huahum naar het Argentijnse merengebied te klimmen. Dat werden twee mooie fietsdagen met prachtig zicht op de vulkanen en lagos. Aan het eind van de tweede dag hebben we een ontmoeting met wereldfietser Arnold, die van Ushuaia – ons einddoel over twee maanden – komt, nu twee jaar onderweg is en verder fiets richting Mexico (!), bepaald niet naast de deur vanaf Zuid-Chili. We krijgen allerlei tips van hem voor het vervolg van onze tocht, maar hij heeft het vooral over onze fietsen en alle technische snufjes ervan – hij en wij rijden op een Santos – hét Nederlandse merk voor de fietsreiziger.

Wat kan ik verder vertellen over de week die we vervolgens door het Argentijnse en vervolgens weer door het Chileense merengebied hebben gefietst? Dat er hier natuur is zoals je in Europa niet meer hebt: in de 110 km die we tussen de plaatsjes San Martin en Villa la Angostura hebben gefietst, is niets: de natuur is er zoals voordat de mens kwam, het ongerepte natuurpark Lanín waarin die weg ligt, is zo groot als half Nederland. Dat die natuur schitterend is: ruig en bergachtig zoals in Noordwegen, maar dan alles begroeid met onverstoord oerbos. Dat zelfs hier toch ook weer de (schadelijke) invloed van de mens merkbaar is, zoals de Argentijnse visser en jager me vertelde die ik halverwege die tocht op ons kampeerplekje sprak: door de mens hierheen gebrachte wilde honden, damherten en marters verdringen de oorspronkelijke fauna. Dat we ongelooflijk geluk met het weer hebben: het blijft maar zonnig, met blauwe hemel en glashelder zicht, ook toen we in Chileens gematigd regenwoud waren waar het 250 dagen per jaar regent. Dat iedere Argentijn die we spreken Maxima ter sprake brengt, die hier in de buurt een villa schijnt te hebben waar de koninklijke familie elk jaar komt maar kennelijk geen belasting over betaalt (zo vertelde een Nederlandse toerist ons). Dat we vanuit Argentinië weer terug naar Chili zijn gereisd via de spectaculaire Ruta de Tres Lagos: je steekt drie meren over en reist de twee stukken tussendoor, waarbij je de grens naar Chili passeert, met de bus, maar wij konden die twee stukken waar je alleen per boot kunt komen dan in tegenstelling tot de andere toeristen met de fiets doen. Achtentwintig kilometer fietsen door ongerept oerbos, over een onverharde weg waar verder geen auto's kunnen komen! Het koor van vogels, de woudreuzen, de vergezichten op vulkanen. Ach, vrienden, mij ontbreken de woorden om die ervaring te beschrijven.

Nu zitten we in het stadje Puerto Varas, de toeristische uitvalsbasis voor deze regio, gelegen aan de zuidelijke grens van het Merengebied. We gaan hier een paar dagen relaxen, in elk geval een museum bezoeken over de Duitse immigranten die zich hier in de negentiende eeuw hebben gevestigd (wat o.a. nog te merken is aan vele bakkerijen hier waar 'Kuchen' op de uithangborden prijkt), en dan vervolgen we onze reis naar het zuiden over de Carretera Austral.