Het is zover. We zijn begonnen aan de befaamde Carretera Austral. Een weg van 1258 km, dus onze fiets-TomTom hebben we voorlopig niet meer nodig. Een mythische weg, behorend tot de top vijf van wegen-die-je-als-wereldfietser-gefietst-moet-hebben. Een weg omringd door oerbossen, fjorden, besneeuwde vulkanen met gletsjers, ruige bergen. Chili is een erg smal, lang land, maar de strook Chili waarin de Carretera Austral ligt beslaat toch altijd nog zo'n 125.000 vierkante km, ongeveer drie keer Nederland. Wel wonen in dat hele gebied maar 120.000 mensen, iets minder dan in Nijmegen. De bevolkingsdichtheid is dus iets lager dan 1 persoon per vierkante km.

Weer een beetje geschiedenis. Relatief tot voor kort waren de meeste vestigingen in dit gebied geïsoleerd en vaak alleen per boot bereikbaar. Sommige streken zijn pas sinds kort bewoond; er zjn hier dorpjes van nog geen vijftig jaar oud. Kort nadat Pinochet in 1973 hier de macht greep, besloot hij tot een Groots Project, zoals dictators graag doen, en hij gaf bevel dit deel van het Chileense zuiden te ontsluiten door de Carretera Austral (de Zuidelijke Weg) aan te leggen. Dat gebeurde tegen behoorlijke menselijke offers (ook alweer kenmerkend voor dictators), al is Pinochet hier niettemin minder impopulair dan in de rest van het land, omdat de mensen (economisch) hebben geprofiteerd van de weg en de repressie hier veel minder sterk was dan bijvoorbeeld in Santiago.

De weg was eerst onverhard, maar zo sinds 2000 is men hem gaan asfalteren. Hij is nu voor zo'n zestig procent verhard, en op dit geaccidenteerde terrein fietst dat natuurlijk wel lekkerder voor ons. Er komen inmiddels ook meer toeristen; we hebben al twee Nederlandse stellen gesproken die met een gehuurde auto een stuk van de Carretera rijden. Maar de weg is nog steeds erg rustig, wat ook wel logisch is omdat hier zo weinig mensen wonen; soms fiets je tientallen kilometers lang door oernatuur zonder enige menselijke bewoning. Leuk is dat we hier ook weer meer medefietsers tegenkomen, en dan vooral jonge Chilenen. Marianne merkte op dat in Europa alleen nog 'ouderen' rondtrekken met fiets en een tentje, maar dat we hier weer jongere fietsreizigers ontmoeten. Op de camping hebben een avond gezellig aan een picknicktafel elk ons potje gekookt en gekletst met drie Chileense studenten uit Santiago die ook per fiets naar het zuiden trekken.

Inmiddels fietsen we nu een week over de Carretera Austral. Ons leven wordt langzamerhand heel simpel: tentje uit kruipen, bibberend yoghurt met muesli eten (vroeg in de ochtend is het hier behoorlijk koud), tent opbreken, overdag fietsend genieten van de bergen, de buitenlucht en het wondermooie gevarieerde oerbos met tientallen soorten bomen, van ranke bloeiende arayanes met hun kaneelkleurige stammen (de boomsoort waarvan Disney zijn inspiratie voor het bos van Bambi opdeed) tot gigantische coiges met hun kruinen die doen denken aan de bomen op Japanse pentekeningen, aankomen op een kleine camping, pasta koken, vroeg slapen en als eerste op, want die Chileense studenten slapen natuurlijk wel uit.

Het mooist tot nu toe was misschien park Pumalin: een gigantisch natuurpark, ter grootte van zo'n kwart Nederland, beheerd door het Canedese miljardairsechtpaar Tompkins die al dat land enkele decennia geleden gekocht hebben (rijk geworden als de oprichters van de kledingmerken North Face en Esprit). Dat buitenlanders hier zo'n enorm stuk land beheren roept begrijpelijkerwijs controverses op, maar zij zijn natuurbeschermers pur sang die afgezien van de Carretera door hun land, een aantal wandelpaden, enkele projecten met de lokale bevolking en enkele door henzelf aangelegde heel eenvoudige campings (koud douchen, brr) geen enkele menselijk ingrijpen toestaan. Daardoor is park Pumalin een van de weinige plekken op aarde waar je op enkele meters van de weg duizend jaar oude bomen (alerces, verwant aan de sequioa) kunt aantreffen.

Dat de natuur hier wild en woest is, hebben we kunnen zien in een streek waar een jaar geleden een modderlawine had plaatsgevonden. Een enorm gebied zag eruit alsof het gebuldozerd was, totaal kaal, een heel bos verdwenen, een half dorp plat en 25 doden, aldus de campingeigenaar die we erover spraken. De hospedaje waar we hadden willen overnachten (die in de reisgids vermeld stond), bestond niet meer.

Vandaag hebben we het ervan genomen met een wat luxer pension in het plaatsje Puyuhuapi, beheerd door de dochter van een van de Tsjechische kolonisten die dit plaatsje vlak voor de Tweede Wereldoorlog gesticht hebben. We hebben net een kleine historische dorpswandeling gemaakt, en gaan nu ergens eten met keuze uit de drie gerechten die je hier overal krijgt: gebakken zalm, heek of biefstuk. En lekker weer eens rijst in plaats van pasta.