Bij het plaatsje Villa O' Higgins loopt de Carretera Austral dood. Twintig jaar geleden heb ik hem niet helemaal af kunnen fietsen, omdat we gedwongen waren hoger noordelijk de pas naar Argentinië te nemen. Maar nu is er hier aan het eind een doorsteek naar Argentinië: eerst zes km fietsen tot de Carretera definitief doodloopt, dan drie uur varen over het Lago O'Higgins, waar je aan wal komt in een soort niemandsland. Daar eerst twintig km fors klimmen over een hobbelige gravelweg, en dan de bottleneck: zo'n zes km omlaag manoeuvreren over een ruig pad door bos, waar je volgens alle internetverslagen regelmatig beken moet oversteken en de fiets over obstakels moet tillen, tot je beneden aankomt bij de Argentijnse douane, aan de voet van het volgende meer. Daar neem je dan de volgende ochtend de boot naar de (enigszins) bewoonde wereld.

Tegemoetkomende fietsers die deze doorsteek gedaan hadden, hebben ons al verteld dat het allemaal wel losliep, en dat je bovendien meestal met meer fietsers bent die elkaar helpen. In onze hospedaje annex camping ontmoeten we op de rustdag inderdaad anderen die ook de grensovergang gaan nemen. We slaan weer ruim proviand in en hebben verder een ontspannen dagje in Villa O'Higgins, waar je echt het gevoel hebt aan het eind van de bewoonde wereld te zijn en waar verder niets gebeurt. Het dorpje – bestaande uit een klein, rechthoekig, Amerikaans aandoend stratenpatroon – is pas in 1980 gesticht als Chileense buitenpost in dit soms betwiste grensgebied, net als de tegenhanger: Argentijnse stadje El Chalten aan de zuidkant, waar we naartoe gaan. De Chileense overheid heeft geïnvesteerd in een veel te grote plaza, een reusachtige school die vanwege de vakantie leeg is en andere voorzieningen, maar alles maakt een godvergeten verlaten indruk. We bezoeken het Museo Padre Ronchi, over de priester die hier in de streek een soort missionaris was en die zich zeer heeft ingespannen voor betere voorzieningen voor de bewoners, en bewonderen aldaar een oude typemachine, wat aftands meubilair en vergeelde foto's. We wandelen naar naar een uitkijkpunt boven het dorpje, drinken ergens slechte koffie en ontmoeten andere slenterende toeristen die de tijd doden in afwachting van de boot morgen.

Om 6 uur op voor een vroeg ontbijt. In de ochtendschemer fietsen we een schitterende verstilde 6 km naar de steiger. Opnieuw hebben we prachtig helder weer en dus schitterend uitzicht tijdens de boottocht, op groene heuvels en hoger reusachtige kale bergen en gletsjers. Na aankomst een kleine kilometer fietsen, en dan halen we met een klein gezelschap fietsers en backpackers ons uitreisstempel bij de Chileense douane, waar zelfs een fietsersparkeerplaatsje is! Daarna stijgt de gravelweg fors en we moeten soms stukken lopen over de losse kiezels. Halverwege bereiken we het hoogste punt, waar we met een klein groepje het massief van de Fitzroy bewonderen. Marianne en ik kunnen het jonge Duitse stel en de Franse wereldfietser nog aardig bijhouden. Aan het eind van de gravelweg passeren we met z'n vijven het Argentijnse grensbord, en dan storten de jongelui zich over het bospad omlaag en blijven wij wat achter, want dat durven en kunnen we niet zo hard. Tweemaal moeten we de fietsen afladen om balancerend over een paar neergelegde boomstammen een stroom te passeren, vooral ik struikel veelvuldig over boomwortels, en het lastigste is nog dat je vaak de voortassen stoot tegen de opstaande randen van het smalle bospad. Oppassen daarmee, want dan gaat er misschien iets kapot. Het is behoorlijk zwaar, maar eigenlijk ook gewoon een leuk avontuur. Na zo'n tweeënhalf uur ploeteren arriveren we beneden aan het Lago Desierto bij het Argentijnse douanegebouwtje, waar we met gejuich door onze reeds aangekomen medefietsers worden onthaald. Op zo'n dag ontstaat een gevoel van saamhorigheid. We laten de boot van half zes voor wat die is om hier op deze schitterende plek de tent op te zetten, uit te rusten, een potje te koken en mijmerend naar de Fitzroy aan de nog steeds heldere horizon boven het meer te turen.

De volgende ochtend kalm ontbijten en wat kletsen, onder andere met de Duitse reiziger met jagershoedje en witte baard die na zijn pensioen de boel heeft verkocht en nu voor onbepaalde tijd de wereld rondreist met enkel een rugzak. Hij zegt jaloers te zijn op onze vouwstoeltjes, maar geeft verder blijk van een benijdenswaardige innerlijke rust en tevredenheid. Dan het inreisstempel halen bij de Argentijnse douane – wat een baan hebben die lui hier, elke dag een handjevol toeristen stempelen op deze per weg onbereikbare plek; ze zijn hier voor drie maanden gestationeerd, vertellen ze, en dan hopen ze naar een betere plek te mogen, maar bij een slechte beoordeling moeten ze naar een nog erger oord. Wat een rust, dat wel, en ze eten elke dag zelfgevangen wilde forel, maar waarschijnlijk kan al die natuur ze na een paar weken gestolen worden.

Hoe dan ook, wij krijgen ons stempel en steken om elf uur met de boot het Lago Desierto over. Dan is het nog 40 km fietsen over een behoorlijk slechte keienweg naar het toeristische klimmersmekka El Chaltén. Moe maar voldaan drinken we daar samen met Jonas en Jule en Gauthier een grote pot 'cerveza artesanal' met een portie frites erbij, en proosten we dat we het toch maar geflikt hebben.