El Chaltén is eenzelfde soort plaats als Chamonix: uitgangspunt voor bergwandelingen en beklimmingen. Na een rustdag maken we een fikse (acht uur ida y vuelta) wandeling naar het gletsjermeer op zo'n 1000 m hoogte, van waaraf de granieten pieken van de Fitzroy en Cerro Torre oprijzen tot 3450 m. Het is een indrukwekkend idee dat het omringende zachtere gesteente in de loop van 120 miljoen jaar is weggeërodeerd zodat die enorme granietzuilen ten slotte zijn overgebleven. Tijdens de tocht omhoog is het weer druilerig, kil en mistig, na een uurtje lopen aarzelen we even of we om zullen draaien, maar gelukkig zetten we door, want daarna trekt het langzaam weer open. Als we boven zijn en bij het gletsjermeer neerstrijken om onze broodjes te eten, is de Fitzroy nog deels in de wolken gehuld, maar dan steekt er een stevige bries op die onder gejuich van de andere neergestreken en fotograferende wandelaars de laatste mistflarden wegblaast. Ik krijg de tranen in mijn ogen wanneer het bergpanorama zich in volle glorie voor ons onthult.

Op de terugweg omlaag krijgen we nog een paar cadeautjes: we zien van vlakbij een huemul ons pad kruisen – het zeldzame en bedreigde inheemse hert – dan een Amerikaanse specht met knalrode kraag en ten slotte een uil in de boom zitten – die onverstoorbaar blijft kijken naar de tientallen fotograferende toeristen onder hem. Tegen zessen zijn we weer in El Chaltén, ik met zere voeten en Marianne met een pijnlijke knie. Moe maar zeer voldaan strijken we neer op een terrasje in El Chaltén en nemen een pint cerveza artesanal – op veel plekken in Patagonië tappen ze een veelal voortreffelijke ambachtelijk gebrouwen lokaal biertje.

Na nog een rustdag laden we de fietsen en onszelf in de bus naar het 200 km verderop gelegen El Calefate – we hebben geen zin om door de kale Argentijnse pampa te fietsen – om daar in de buurt de spectaculaire Perito Moreno-gletsjer te bezichtigen. De volgende dag gaan we in de touringcar mee met een excursie naar de gletsjer. Vanaf het uitzichtpunt zie je de gigantische ijsmassa omlaag waaieren in een meer en kijk je tegen een kilometers brede, 90 meter hoge ijsmuur aan, waarvan af en toe onder luid gekraak brokken ijs af vallen en in het meer storten. Marc en ik hebben daar twintig jaar geleden helemaal alleen gekampeerd; nu is er een gigantische parkeerplaats voor touringcars en auto's aangelegd en komen er dagelijks tweeduizend bezoekers – maar ach, het blijft even mooi.

Na dat uitje bussen we een dag later opnieuw verder naar het Chileense Puerto Natales, van waaruit we weer per fiets een rondje van zo'n 250 km gaan maken om het bekendste natuurpark van Chili te bezoeken: Torres del Paine. We slaan voor vier dagen eten in en als ik daarna bij een benzinestation aansluit om benzine bij te tanken voor mijn brandertje, begint de automobilist voor me hartelijk te lachen. Eerst maakt hij de geijkte grap of mijn fiets op benzine loopt en dan gebaart hij naar de pompbediende die zijn tank aan het vullen is dat die tussendoor even mijn tankje bij moet vullen. Heel aardig van hem, wij kunnen lekker snel verder. In de ochtend is heerlijk fietsen onder een blauwe hemel en wind in de rug, maar als we bij Cerro Castillo afslaan naar het noordoosten krijgen we in het kale landschap een gigantische tegenwind te verduren. Het tempo zakt naar zo'n 6 à 7 km per uur maar we beuken stug verder, tot we tegen de avond aankomen bij het door de gemeente Torres del Paine zo aardig (speciaal voor fietsers?) in deze totale verlatenheid neergezette hutje waarover we op iOverlander al hadden gelezen. In dat hokje van naar schatting 3 bij 2 m staat een stapelbed (dat voor mij net te kort blijkt) en een houtkachel die we maar niet aansteken. Ik kook binnen ons potje op mijn brandertje terwijl de wind om het hutje giert en het donker invalt – al met al een heel aparte ervaring.

Eenmaal in het park maken we opnieuw een prachtige dagwandeling, ditmaal naar de granieten pieken van de Torres – maar het is wel erg druk in het park. Wil je er tegenwoordig een meerdaagse trektocht maken, dan moet je de hutten en/of kampeerplekken al meer dan een half jaar van tevoren reserveren. Voor een zeer matig broodje in de schaarse horecagelegenheden betaal je 10 dollar. Het meest genieten we eigenlijk simpelweg de volgende dag van het verder fietsen door het park over een rustige zijweg, met adembenemend mooie uitzichten over azuurblauwe bergmeren, bijzondere rotsformaties, de pieken van de Torres en de Cuernos, en de vele gletsjers. We zien kuddes guanaco's (de wilde lamasoort hier), rhea's (een klein formaat struisvogel), een overstekende vos, maar helaas geen poema.

Op de terugweg brengen we zo'n dertig kilometer voor Puerto Natales nog een bezoekje aan de 'Cueva del Milodón': een grote grot waar resten zijn aangetroffen van de reuzenluiaard – de grote neef van de huidige luiaard die hier tot 10.000 v.Chr. leefde maar ook alweer door de mens is uitgeroeid. In de grot staat een replica van het dier en als fan van de luiaard wil ik daar uiteraard mee op de foto.

Terug in Puerto Natales besluiten we het ervan te nemen alvorens we de wellicht barre tocht door Vuurland zullen aanvangen. We nemen een luxe hostal, nuttigen daar na aankomst een cappuccino met een verrukkelijke brownie in warme chocoladesaus met room (ik raak met die fietshonger toch wel een beetje geobsedeerd door eten) en eten 's avonds in een goed, op toeristen gericht restaurant een even verrukkelijke vegetarische curry. (Niks kwaads over de Chilenen, maar over de Chileense keuken heb ik nog niet één buitenlandse toerist met enthousiasme horen spreken.)

Daarna voldaan naar bed. Morgen pakken we opnieuw de bus, nu verder zuidelijk naar Punta Arenas, waar we dan de boot over de Straat van Magellaan zullen nemen om vervolgens de laatste 500 km naar ons eindpunt Ushaia te fietsen – door Vuurland, waar volgens iedereen verschrikkelijke winden waaien. We zullen zien.