De laatste 450 km van onze tocht fietsen we door Tierra del Fuego oftewel Vuurland. Deels Chileens en deels Argentijns, verbonden met mythische geografische namen als de Straat van Magellaan, het Beagle-Kanaal en Kaap Hoorn, zeewegen die in vroeger eeuwen vele zeilschepen fataal zijn geworden.

Eerst doen we in de middelgrote Chileense stad Punta Arenas, een prettige plaats met enkele Europees aandoende gebouwen, gelegen aan de straat van Magellaan, weer stevig inkopen voordat we de ochtend erop het veer naar het afgelegen Vuurland nemen. Vuurland is strikt genomen geen vasteland maar een eilandarchipel ten zuiden van de Straat van Magellaan; het grootste eiland waarover wij naar de zuidelijkste stad op aarde Ushaia fietsen heeft een oppervlak van een paar keer Nederland; het is er weer zeer dunbevolkt, met schapenboerderijen ter grootte van de provincie Utrecht; en de laatste tientallen jaren floreert vooral het Argentijnse deel heel redelijk dankzij olie en gas en het toerisme. Verder is het betrekkelijk vlak, pas in het zuidwesten bij Ushaia beginnen de bergen en fjorden weer.

Ons plan is om in zes tot acht dagen, afhankelijk van het weer en vooral de wind, naar onze eindbestemming Ushaia te fietsen, vanwaar we dan een binnenlandse vlucht naar Buenas Aires en vervolgens Schiphol zullen nemen. Tja, wat zal ik er verder over vertellen? Die dagen vlogen voorbij en we hebben flink gebikkeld zodat we er in zes dagen al waren, terwijl we op één van de drie regendagen die we nu toch eindelijk kregen ook nog een rustdag hadden genomen. Eén lange fietsdag kregen we echte Vuurlandse tegenwind, een stuk aan de kust zelfs storm, maar omdat we nergens een geschikte plek voor ons tentje konden vinden hebben we die dag nog maar doorgefietst naar het plaatsje Tolhuin met een zeer aangenaam en warm hostal, waar we na 110 km totaal gesloopt aankwamen. Heel leuk was wel weer dat we in datzelfde hostal het Nieuw-Zeelandse fietsstel weer tegenkwamen met wie we twee weken eerder samen hadden gegeten in El Calafate en die we al twee weken 'achtervolgden'. De tweede fietsdag hebben we een kleine kolonie met koningspinguïns bezocht: prachtige dieren die we van heel dichtbij konden gadeslaan. En wat is het weer verlaten hier. Toen ik bij ons laatste hostal in Chili, vlak voor de grens in het gehucht San Sebastián, onze fietsen op slot zette begon de toekijkende eigenaar te lachen. Wie moet die fiets hier stelen, zei hij, hier woont niemand behalve ik en de paar agenten in de politiepost hier tegenover (en inderdaad, het eerste woonhuis dat we de volgende dag zagen, lag 60 km verder). Het was trouwens wel een rare vogel, die vier jaar geleden van Barcelona naar hier was verhuisd. Waarom wilde hij niet zeggen; hij miste de Spaanse warmte niet, zei hij, maar had hier wel last van de wind: van april tot oktober vrijwel elke dag wind van minimaal 75 km/u. Hij had een zus wonen in Middelburg, waar hij een paar keer was geweest.

Al met al vonden we het landschap in Vuurland een beetje saai, wellicht ook door het sombere weer en de drukkere asfaltweg de laatste vier dagen. Om de haverklap stond er langs de weg een waarschuwend bord met de vermelding dat hier een 'victima fatal' was gevallen, maar welke idioot bepaalt nu ook dat je op zo'n onoverzichtelijke tweebaansweg met best veel vrachtverkeer 110 mag rijden. Voor ons was het goed uitkijken en we moesten regelmatig de berm in.

Maar de laatste fietsdag ging weer door een schitterend en ruig berglandschap, en hadden we ook weer af en toe zon en mooie wolkenluchten waartegen de besneeuwde pieken en altijd groene bossen zich aftekenden. Toen we ten slotte met geheven arm Ushaia binnen reden – er stond een soort poort bij de stadsgrens – werden we luid toegejuicht door een paar liftende fietsers (terug naar Buenos Aires, 3000 km!), en het was een bijzonder moment om naast het bord met 'Fin del Mundo', in de haven aan het Beagle-Kanaal, te poseren.

Inmiddels zijn we nu vijf dagen in Ushaia. We hebben de fietsen al ingepakt – het was nog een hele toer om aan geschikt materiaal te komen. We hebben de afgelopen dagen nog twee wandelingen in de natuurparken hier gemaakt – nóg meer gletsjers, meren, bergen en bossen, maar toch weer anders dan voorheen, kaler, kouder, ruiger – terwijl ik van het fietsen nog geen afscheid kon nemen en nog een tochtje heb gemaakt over een onverharde weg naar het echte einde van de Ruta 3, waar een bord stond met daarop aangegeven de afstand naar Buenos Aires maar ook die naar Alaska – 17.848 km – iets wat een diep verlangen in mijn binnenste opriep. Ook hebben we gisteren nog een boottocht over het Beagle-Kanaal gemaakt, langs onwelriekende eilandjes bevolkt door zeeleeuwen, aalscholvers en pinguïns, spectaculair maar wel zeer toeristisch op een krappe catamaran vergezeld door 150 andere fotograferende toeristen, maar ook zeer gezellig want we hadden die tocht samen met de kiwi's geboekt die tegelijk met ons in Ushaia waren aangekomen; zij is 30 jaar geleden van Nederland naar Nieuw-Zeeland geëmigreerd dus we konden ook af en toe Nederlands spreken, maar niet te veel want hij verstond dat rare taaltje niet. Daarna hebben we gevieren gegeten in een prima Frans restaurant alhier en daarbij enige pinguïnkannen gevuld met bier gedronken. We beschikken nu ook over een logeeradres in Nieuw-Zeeland – wel een beetje ver weg.

Welnu, beste lezer, en morgen dus de vlucht naar Buenos Aires, waar we nog twee dagen gaan tangoën alvorens terug te keren naar Nederland. We verheugen ons op twee lekker warme dagen, want de laatste weken is het soms toch behoorlijk koud hier, vooral 's avonds als de wind om de tent giert. Onze reis zit er bijna op. Wat hebben we genoten van alle prachtige natuur, dat zal wel even wennen zijn in het toch wel aangeharkte, maar ook mooie Nederland. Jullie bedankt voor alle leuke en lieve reacties, daar hebben we van genoten, en tot spoedig ziens!

Nog een paar lijstjes:

- Gefietste afstand: 3710 km

- Aantal keren de grens tussen Chili en Argentinië overgestoken: 5

- Aantal overgestoken meren: 10

- Aantal lekke banden: 0

- Fietspech: geen

- Dagen met regen: 6

- Zonnige dagen: heel veel

- Dieren die we hebben gezien: heeeeeeeel veel honden, huemul (inheems hert), uil, Patagonische specht, condor, heel veel guanaco's, vos, gordeldier, stinkdier, rhea/nandu, flamingo, dolfijn, zeeleeuw, aalscholver, koningspinguïn, magellaanse pinguïn

Wat we zullen missen:

- Het buiten zijn

- De fysieke activiteit

- De bomen (Ruud)

- Het in het moment zijn (Marianne)

- De vriendelijke sfeer hier, de relaxte mensen

Wat we niet zullen missen:

- Het gele rubberachtige spul dat ze in Chili kaas noemen

- De harde muziek (nou ja, muziek…) op pleinen, campings, in supermarkten enz.

- Het sanitair op sommige campings.